We hebben allemaal onze eigen ideeën over wat moed betekent. We hebben de neiging om moed te verbinden met onverschrokkenheid, wat over het algemeen alleen is weggelegd voor superhelden en superschurken. Maar moed is eigenlijk het vermogen om angst, pijn, gevaar, onzekerheid of uitdagingen onder ogen te zien. ondanks je bang of onzeker voelen. Het is niet de afwezigheid van angst, maar de bereidheid om ondanks die angst te handelen. Het gaat over twijfels overwinnen, ongemak omarmen en doen wat gedaan moet worden, zelfs als dat moeilijk is.

Moed kan vele vormen aannemen. Voor mij ziet het eruit als: Nee zeggen als ik weet dat het moet, zelfs als dat geld kost. Iemand confronteren als het nodig is, zelfs als ik weet dat ik waarschijnlijk zal worden geconfronteerd met spot, minachting en woede. Voor mijn mening uitkomen, mijn behoeften uitspreken en mijn grenzen aangeven, ongeacht wat het gevolg daarvan kan zijn. Weglopen waar de liefde niet meer wordt gediend, zelfs als dat betekent dat ik mijn eigen hart breek. Mijn fouten toegeven en mijn excuses aanbieden, zelfs als dat niet tot vergeving leidt. Om hulp vragen als dat nodig is, zelfs als dat betekent dat iemand nee zou kunnen zeggen. Dingen proberen die ik nog nooit eerder heb gedaan, ongeacht een mogelijke mislukking. Maar het meest moedige wat ik doe, is niet zichtbaar aan de buitenkant. Het is mezelf openstellen voor alle emoties, niets onderdrukken, verbergen, ontkennen of vermijden. Alles wat er innerlijk speelt onder ogen zien en elk mogelijk worst case scenario onder ogen zien en alles verwerken wat daarbij naar boven komt. Mijn sterfelijkheid onder ogen zien. De angst onder ogen zien dat mijn kinderen iets ergs overkomt. Elke staat van terreur en angst onder ogen zien, in plaats van me erdoor te laten beheersen.

Ik heb ontdekt dat degenen met de minste moed over het algemeen degenen zijn die hun eigen problemen op anderen afreageren. Want als je jezelf niet onder ogen ziet en niet geneest wat je pijn heeft gedaan, zul je uiteindelijk bloeden op mensen die je niet hebben gesneden. Iets wat ik van jongs af aan heel goed heb begrepen, omringd door bloedende mensen. Dus leerde ik mezelf moed aan door radicale eerlijkheid en verantwoordelijkheid te omarmen, zowel intern als extern, zodat ik de cyclus van misbruik niet zou voortzetten.

Moed is geen bestemming maar een dagelijkse keuze. Het is kiezen om op te staan zelfs als je je gebroken voelt, om lief te hebben zelfs als je gekwetst bent en om te vertrouwen zelfs als angst je influistert dat je dat niet zou moeten doen. Het gaat er niet om dat je niet door de stormen van het leven wordt door elkaar geschud, het gaat erom dat je in de regen staat, doorweekt maar standvastig. Echte moed is niet altijd luid. Soms is het de stille veerkracht om uit bed te komen als je ziel zwaar aanvoelt. Soms is het gewoon weigeren om pijn je te laten definiëren.

Vraag jezelf dus af: Waar in je leven roept de moed je op om naar voren te stappen en de muziek onder ogen te zien, zelfs als het angstaanjagend voelt?

Deze prachtige sign van Astaran ondersteunt je om moedig te verschijnen, precies zoals je bent en het helpt je om onder ogen te zien wat je tegenhoudt op elke laag en in elke dimensie.